De eerste weken overleefd

Vandaag precies twee weken geleden (wauw, twee weken alweer) stapten we in het vliegtuig naar Boekarest. Daar aangekomen werden we ontvangen door een taxichauffeur die een bordje met onze namen vasthield. Dat is toch best een grappig moment, op dat moment voelde ik me echt een vreemde in een ander land en tegelijkertijd een soort ster. Wat natuurlijk werkelijk belachelijk is en dat gevoel is na 2 seconden natuurlijk ook alweer van de aardbodem verdwenen, maar toch.

Vanaf Boekarest naar Ruse is in 1,5u te bereizen, hooguit 2 uur. Maar, dan moet wel alles meezitten. Wij hebben er 3,5-4 uur over gedaan. Waarom? De spits in Boekarest is nou niet bepaald om over naar huis te schrijven.. VERSCHRIKKELIJK, ik zal hier echt nooit in een auto stappen om zelf te rijden haha. Behalve dat het uiterst druk is op de weg zijn er ook geen fatsoenlijke verkeersregels, denk aan Italiaanse praktijken. Ach, het was een hele beleving en onze chauffeur was een beste. Wat mij betreft had hij zijn telefoon wel wat vaker naast zich mogen laten liggen, maar hij heeft ons uiteindelijk veilig en kalm de stad uit gereden. Veel woorden zijn er niet gewisseld, als het om Engels gaat zijn er maar weinigen die het spreken en/of zich zeker genoeg voelen om het te spreken.
Ondertussen veel reclameborden, ongeveer elke 10 meter wel één. Rijkdom werd groots aangeprezen op die manier, echter de rest van de omgeving schreeuwde WIJ ZIJN ARM! Heel bizar om die combinatie te zien.

Uiteindelijk kwamen we, inmiddels donker, bij de brug aan. De brug.. die ons van Roemenie naar Bulgarije zou brengen. Grenscontroles aan beide zijden, en laat het nou precies wisseling van de wacht zijn. Op zn Bulgaars duurt dit even.. Inmiddels (vandaag de dag) hebben we een beetje inzicht in hoe het werkt in Bulgarije: Worden je werkzaamheden voldoende gewaardeerd en beloond met een fatoenlijk salaris, dan is punctualiteit ter sprake. Het probleem is echter dat mensen hier onderbetaald krijgen voor de meeste banen, en dat daarmee alle motivatie tot (op tijd) komen opdagen van de baan is. Dit is in elk geval wat wij van de week begrepen hebben uit eerste hand en het klinkt heel plausibel. Goed. Een uur gewacht in een dikke file voor de brug  en dan vervolgens langzaam maar zeker dichter naar de grenspost toe kruipen. 

Het eerste wat mij opviel in Bulgarije was de afwezigheid van grote schreeuwerige reclameborden. Verder was het inmiddels behoorlijk donker dus veel hebben we niet gezien.

Nadat we door Kim (ergotherapie studenten in Gent, Belgie) opgevangen waren, de toegang tot onze kamers nog even gauw geregeld werd (Oh, komen er mensen vandaag? Hoe werkt dat? Wij weten van niets hoor, En nee we spreken hier geen Engels etc) zijn we gaan eten in de Kushtata. Een soort van studentencafe hier om de hoek, waar we veel rondhangen savonds en je goedkoop (en best lekker) kan eten en drinken. Let wel: het menu is gewoon die-hard Bulgaars dus of je maakt gebruik van je vrienden die het misschien iets beter snappen of je kiest wat op de gok. Wees dan voorbereid op voor ons vreemde gerechten zoals maagsoep en kippenharten. (Ik heb me er nog niet aangewaagd. Ik kijk plaatjes, wijs ze aan en/of maak dus gebruik van die fijne mensen die ik al heb leren kennen)

De volgende dag zijn we dus direct op pad gegaan, zoals je hebt kunnen horen en zien in mijn eerste video. Daar ga ik dus lekker niet verder over uitwijden. In mijn tweede video geef ik nog een hele korte impressie van het (letterlijke en figuurlijke) hoogtepunt van dat weekend. Wat was het daar mooi :)

Ik heb wel ervaren dat ik niet de beste groepsreiziger ben, in elk geval niet in grote groepen. We waren met een clubje van 20 uit Ruse, heel goed te doen en ontzettend gezellig. Echter deden er nog veel meer studenten mee uit Bulgarije, in totaal bijna 200. Met deze mensen heb je verder helemaal NIETS te maken tijdens de hele trip, behalve dan dat je op elkaar moet wachten bij alle plekken die je aan doet tijdens de trip. Dus, wij zijn er al en zij (vanuit Sofia) hebben vertraging? Ach, dan wachten we gewoon even een uur of 1,5.. Zijn wij uitgekeken? Jammer, de andere helft van de 200 personen moet de grot nog in.. en we gaan natuurlijk alleen weg als alle bussen weer vol zitten. Zucht. Dat was de grootste opgave. Wachten wachten, en dan ook nog eens uren in de bus. Maarja he, dan weet ik dat ook weer! 
Het was wel pittig, zo direct na een drukke reisdag BAM midden in een heel weekend gebruis van mensen om je heen. Leer mij kennen, dan weet je dat ik ook erg op mn rust en privacy gesteld ben. Even slikken. Ik had na het weekend ook echt even het stoom uit mn oren. Maarja, sociaal doen en goede contacten leggen betekend investeren en ook lief zijn, overprikkeld of niet. Kost energie ;) Nu 1,5 week verder heb ik gelukkig mijn plekje wel aardig gevonden en idem een balans tussen sociaal doen en tijd voor mezelf pakken. Ons project krijgt ook steeds meer vorm dus dat scheelt ook.

Zonder een boel te spoilen voor mn volgende video een kleine update over ons afstudeerproject en hoe dat hier nog van de grond moest komen:

De maandag na dit eerste weekend (27 maart) zijn we (ik heb het dan over Axel en mijzelf) real-life gaan kennis maken met onze opdrachtgever. Een ergotherapeute en docente (associate professor) aan de universiteit en oprichtster van de opleiding ergotherapie in Bulgarije (dato 2006). De sfeer is goed, echter blijkt al snel dat ondanks onze communicatie over onze plannen er nog niet echt een uitgestippeld pad voor ons klaar ligt. Het contact met verschillende scholen moest nog gelegd worden, in elk geval wat betreft onze aanwezigheid en wat wij komen doen. Gelukkig konden we wel op verschillende plekken terrecht dankzij Kim, die haar stage en afstudeerproject hier ook doet. Zodoende hebben we de 1ste week bezoeken gebracht aan een technische school (praktijk onderwijs) en een rehabilitation center waar ergotherapeuten aan het werk zijn. Ondertussen en mede hierdoor zijn contacten gelegd die we vanaf afgelopen maandag hebben kunnen starten en nu lijkt het eindelijk zover dat we echt kunnen gaan beginnen! Oh nee, het is komende week eerst schoolvakantie!

Ach, het geeft niets. We hebben in deze 1,5 week inmiddels van verschillende scholen een eerste indruk, meer duidelijkheid over de Bulgaarse visie op kinderen met een beperking en inclusief onderwijs. En we hebben nu wat tijd gehad om een beetje te landen, sociale contacten te ontplooien en wat eerste woordjes Bulgaars te leren. Dit gaat allemaal bijdragen aan onze samenwerking met de schoolhoofden, de docenten en kinderen. Intussen kunnen wij onze tijd dan nog mooi even gebruiken om onze literatuurstudies af te maken, want ja, dat soort dingen gaan ook gewoon door!

Oh, het is jullie misschien nog niet helemaal duidelijk (begrijpelijk) wat wij dan daadwerkelijk willen gaan doen hier in Bulgarije. Zoals jullie wellicht in Nederland ook gehoord hebben in 'passend onderwijs' of 'inclusief onderwijs' een hot item. Dit betekend dat kinderen met beperkingen van welke aard dan ook, in staat gesteld moeten worden om mee te doen binnen het reguliere onderwijs. In de praktijk blijkt dit nog een flinke uitdaging. Onze opdrachtgever, ergotherapeute, wil heel graag meer inzicht in de moeilijkheden waar docenten tegen aan lopen en wil daarnaast graag weten hoe ergotherapie hier een ondersteunende rol in zou kunnen hebben. Deze informatie hoopt zij te kunnen gebruiken ter ondersteuning om de opleiding ergotherapie verder vorm te geven, de rol van ergotherapie beter te kunnen uitleggen naar scholen en de rol van ergotherapie vertegenwoordigd te gaan zien in de door de overheid voorgeschreven wetten en regels omtrend inclusief onderwijs. 

Er zijn nog niet veel ergotherapeuten in Bulgarije (tel er ongeveer 20-25) en hun case-load is nog erg klein. Door een beter beeld te vormen van de situatie zoals die nu is, uit te zoeken hoe ergotherapie hierin kan ondersteunen én (misschien) waar mogelijk alvast wat kennis te delen naar bv docenten en ergotherapeuten, hopen wij bij te dragen aan de verbetering van het inclusief onderwijs en het beroep ergotherapie in Bulgarije. Natuurlijk is dit niet haalbaar in de weinige maanden dat we hier zijn, maar we hopen dat onze kleine voetafdruk uiteindelijk vervolgd zal worden met grotere.

Goed, in mijn volgende video zal ik wat meer vertellen over mijn/onze ervaringen als het gaat om de scholen :)

Oh, en nog even als laatste: het is ontzettend leuk om te ervaren hoe de internationale studenten naar elkaar om kijken. Natuurlijk heeft iedereen wel zown beetje zijn eigen groepje, maar toch. Dat groepje voelt dan toch een beetje als familie en je brengt veel tijd met elkaar door. Echt top. Alleen hoef je je niet te voelen. En gelukkig maar, dat houdt de heimwee en gemis van jullie thuis ook een beetje op de achtergrond. Voor alsnog ;) Super ook trouwens dat ik ('onverwacht') wel internet heb hier (wifi for the win!). Dat maakt het leven toch een stukje comfortabeler en thuis een stukje dichterbij. Ineens is videobellen helemaal HET. Heel leuk en gezellig. Dus, zin in een belletje? Laat het me weten, kletsen we gewoon gezellig bij tijdens een kopje thee ;)

Voor nu: Приятен ден и ще се видим скоро!
(lang leve google translate en mn oudewetse woordenboek, want hoewel de eerste woordjes wel ongeveer blijven hangen is het leren van de taal voor mij werkelijk een drama, haha!)

Liefs Хайди